Λημνιό, Κτήμα Βουρβουκέλη

Το λημνιό είναι μια ποικιλία αμπέλου που επιδεικνύει αναμφίβολα, το βάθος της πρότασης των σύγχρονων ελληνικών κρασιών στο σημερινό οινικό κόσμο. Είναι ένα σταφύλι που αναφέρεται για πρώτη φορά από πολυάριθμους αρχαίους έλληνες συγγραφείς, όπως είναι ο Όμηρος, ο Ησίοδος και ο Πολυδεύκης, κάτι που εντείνει τη μοναδικότητά του. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως αυτή η ερυθρή ποικιλία, που χρησιμοποιείται για την παραγωγή ερυθρών ξηρών κρασιών, διατηρεί τη σημασία της και στις μέρες μας, ακόμα και σε περιοχές όπου βρέθηκε στο μακρινό παρελθόν, όπως είναι η ιστορική περιοχή της Μαρώνειας.

Τα κρασιά από λημνιό έχουν χρώμα μέτριου βάθους, κομψά αρώματα μύτης και στόματος, στα οποία κυριαρχούν χαρακτήρες φρέσκων αρωματικών βοτάνων και κόκκινων φρούτων του δάσους. Στο στόμα έχουν μέτρια οξύτητα, μέτριες και μεταξένιες ταννίνες, εύρος και σχετικά υψηλή αλκοόλη. Το παράδοξο είναι πως το λημνιό υπάρχει μεν, αλλά δεν είναι πολύ διαδεδομένο στη Λήμνο, που θεωρείται η γενέτειρά του και του έχει δώσει το όνομά της (το ντόπιο όνομα της ποικιλίας στο νησί είναι καλαμπάκι). Η πλειονότητα των φυτεύσεών του βρίσκεται στον αμπελώνα της Βόρειας Ελλάδας. Πολύ καλά δείγματα προέρχονται ιδιαίτερα από τον αμπελώνα στη Χαλκιδική (ΠΟΠ Πλαγιές Μελίτωνα) και τη Μαρώνεια Θράκης. Τα μονοποικιλιακά κρασιά από λημνιό έχουν συνήθως πολύ ελαφρύ στυλ, ενώ κατά κύριο λόγο δεν ωριμάζουν σε βαρέλι. Εν τούτοις, η ποικιλία χρησιμοποιείται συχνά σε χαρμάνια με διεθνείς ερυθρές ποικιλίες, που ωριμάζουν συνήθως σε βαρέλι, προκειμένου να προσθέσει χαρακτήρα και λεπτότητα.

Το λημνιό είναι ιδανικό για τους οινόφιλους που θέλουν να ξεφύγουν από τα βαριά κρασιά από διεθνείς ποικιλίες και επιθυμούν ερυθρά κρασιά με ενδιαφέρουσα και καθαρή γεύση, που δομούνται πάνω σε διακριτικές ταννίνες. Ερυθρά κρασιά που μπορούν να συνοδεύσουν ακόμα και κάποια ψάρια, παρότι βέβαια, τα κρασιά από λημνιό ταιριάζουν με μαλακά κίτρινα τυριά, καθώς και με πιάτα που συνδυάζουν το κρέας με τα ζυμαρικά. Τα μονοποικιλιακά κρασιά από λημνιό, αλλά και τα χαρμάνια με αυτήν την ποικιλία, μπορούν να καταναλωθούν αμέσως μόλις κυκλοφορήσουν. Ωστόσο, τα πρώτα μπορούν να παλαιώσουν για τέσσερα έως επτά χρόνια, ενώ τα δεύτερα, συνήθως, για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.